psy

DOG NIEMIECKI

karma dla kota Animonda

Wszystkie poprzednio opisane psy bojowe miały wyraźnie cechy mastiffa będąc psami krępymi i niezwykle masywnymi. Również psem bojowym, zarówno co do pochodzenia jak i co do charakteru, lecz o odmiennej sylwetce, jest dog niemiecki, dawniej często rów­nież zwany ulmskim. Wywodzi się niewątpliwie z tego samego pnia co i mastiffy, lecz wśród jego przodków można by odszukać jakieś psy gończe dużego typu, a na pewno jest on również spo­krewniony z chartami.
Przed wiekami w średniowieczu dogi były używane do łowów jako psy gończe na najgrubszą zwierzynę: niedźwiedzia, dzika, a za­pewne żubra i tura. Występują najczęściej na terenach Niemiec i krajów sąsiednich. Tam też znajdują się najpiękniejsze okazy. Wzorzec niemiecki został przyjęty przez wszystkie inne narody.
Dogi niemieckie są największymi psami kontynentu europejskie­go. Odznaczają się one szlachetną sylwetką i pełnymi wdzięku płynnymi ruchami. Są żywsze niż poprzednio omawiane psy bojo­we, wskutek czego też częściej w rasie tej trafiają się psy agresy­wne. Jednakże w rękach rozumnego przewodnika są one bardzo miłymi towarzyszami i doskonałymi obrońcami. Szkolenie ich wy­maga niewątpliwie dużego opanowania i znajomości psychiki psa bojowego. Zdolny przewodnik osiągnąć może z nimi zdumiewa­jące wyniki. Dowodem tego jest fakt, że na egzaminie psów użyt­kowych Śląskiego Stowarzyszenia Hodowców Psów Rasowych i Użytkowych przed wojną dożyca zdała przed innymi psami uzna­nych ras policyjnych (owczarki, dobermany, boksery) egzamin z pierwszą lokatą. Przygotowywana była przez amatora, który nie zajmował się zawodowo tresurą psów.
Początkującym amatorom chowu psów i ludziom niezrównowa­żonym psów tych jednak nie należałoby polecać, mają one bowiem władczą naturę i podobnie jak mastiffy na starość bywają złośliwe i zbyt pewne siebie, o ile nie umie się ich utrzymać w ryzach.
WZORZEC Wrażenie ogólne. Niemieckie dogi łączą w sobie silną budowę ciała, dumę, siłę i elegancję. Zwracają one uwagę szczególnie peł­ną wyrazu gło*wą; nawet w największym afekcie nie okazują zde­nerwowania, lecz robią wrażenie szlachetnej statuy. Z natury przyjacielskie i przywiązane do swego pana, względem obcych nie­dowierzające.
Głowa. Wydłużona, wąska, pełna wyrazu, doskonale modelowa­na (szczególniej część pod oczyma) z silnie zarysowaną krawędzią czołową. Czoło widziane z boku musi być ostro odsądzone od grzbietu nosa. Czoło i grzbiet nosowy winny być proste i ułożone względem siebie równolegle. Głowa widziana od przodu winna być wąska, grzbiet nosowy możliwie szeroki, zaś mięśnie policz­kowe mogą być tylko lekko zarysowane, w żadnym wypadku nie mogą silnie występować.
Pysk. Powinien mieć pełne wargi i powinien być od przodu możliwie prostopadle ścięty. Żuchwa nie powinna wystawać ani też nie może być cofnięta do dołu. Przednia część głowy od końca nosa do krawędzi czołowej, powinna być tak długa jak tylna część głowy od krawędzi czołowej do kości potylicznej. Głowa powinna być z wszystkich stron kanciasta, o zdecydowanych liniach zew­nętrznych; wielkość dostosowana do wymiarów psa.
Wady głowy. Zbyt opadająca lub silnie wznosząca się linia czołowa; opadający, wznoszący się lub zagięty grzbiet nosowy; brak lub mała krawędź czołowa, za wąski grzbiet nosowy, klino­wato na boki rozchodząca się tylna część głowy, zbyt okrągła górna część głowy, zbyt wyraziste mięśnie policzkowe; ostry pysk i zwi­sające wargi.
Oczy. Średnie, średnio duże, okrągłe, możliwie ciemne, o ży­wym, mądrym wyrazie, brwi dobrze rozwinięte.
Wady oczu. Jasne, bursztynowożółte, jasnoniebieskie aż do wodnistoniebieskich albo dwojakie. Oczy zbyt odlegle osadzone, zbytnio opuszczone powieki, zaczerwieniona spojówka.
Uszy. Osadzone wysoko, niezbyt od siebie odległe, dość dłu­gie, ostro ścięte, proporcjonalne do głowy, wyprostowane ku gó­rze. Według niemieckiego, u nas stosowanego, wzorca dogi o nie­kopiowanych uszach nie mogą być premiowane. Moim zdaniem nie powinno się u nas wymagać bezwzględnego cięcia uszu. Rów­nież psy o uszach nie ciętych powinny być oceniane. Wówczas ucho powinno być niezbyt ciężkie, u nasady lekko wzniesione i swobodnie na boki względnie nieco ku przodowi opadające.
Nos. Musi być duży, u psów pręgowanych i jednobarwnych czarny. U dogów plamistych — czarny, czarnoplamisty lub nie-bieskoczarny.
Uzębienie. Duże i silne, białe; jest wtedy poprawne, gdy siekacze szczęki zachodzą ściśle na siekacze żuchwy — podobnie jak ramiona nożyc (uzębienie nożycowate).
Wady uzębienia. Siekacze obu szczęk stoją na sobie lub wystają pod albo nad siebie. W pierwszym wypadku zęby szybko się zużywają. Bardzo małe niedostrzegalne odchylenia od uzębienia nożycowego są dopuszczalne. Błędne są zęby poszczerbione i bru­natne. Nie wskazany jest kamień na zębach.
Szyja. Wysoko osadzona, długa, muskularna, bez rozwiniętego podgardla, zwęża się od piersi ku głowie, z dobrze rozwiniętym karkiem.
Wady szyi. KrĂłtka, gruba, z podgardlem.
�opatka. Musi być długa, ukośnie ustawiona, powinna się łączyć z k. ramienną — możliwie pod kątem prostym, by uzyskać jak naj­dłuższy krok.
Wady łopatki. Bardzo strome lub luźne — pierwsze mają miejsce, gdy łopatka jest nie dość ukośnie ustawiona; drugie, gdy łokieć jest wykręcony na zewnątrz.
Klatka piersiowa. Dobrze wysklepiona, szeroka, sięga głęboko aż do stawów łokciowych.
Wady klatki piersiowej. Wąska lub płaska, zbyt wy­stający mostek (krzywa pierś).
Tułów. �opatki tworzą najwyższe miejsce silnego grzbietu opa­dającego łagodnie prawie prostą linią ku krótkiemu i silnie napię­temu tyłowi. Suki mogą mieć grzbiet nieco dłuższy. Lędźwie silne i lekko sklepione; zad pełny, lekko opadający, przechodzący nie-spostrzeżenie w ogon. Brzuch tworzy z klatką piersiową jedną pięknie zgiętą linię.
Wady tułowia. Grzbiet opuszczony lub karpiowaty, wyso­kość w lędźwiach większa niż w przedniej części tułowia, nie­wskazany jest za długi tułów, zniekształcony krok; zad stromo opa­dający, brzuch wiszący; u suk słabe sutki.
Ogon. Średnio długi, sięgający tylko do stawu skokowego, osa­dzony wysoko i szeroki u nasady, jednak smukły i zwężający się, w spokoju opadnie ty, w podnieceniu lub w biegu lekko wygięty i nie wzniesiony zbytnio ponad tułów.
Wady ogona. Ogon za długi, za nisko osadzony, trzymany za wysoko nad grzbietem, zagięty lub zakręcony. Obcinanie ogona dla uzyskania przepisowej długości jest niedopuszczalne. Ogon szczotkowaty (sierść na spodniej stronie za długa) jest niewskaza­ny. Golenie ogona niedopuszczalne.
Kończyny przednie. Barki muszą być silne i muskularne. Staw łokciowy nie może być wykręcony ani na zewnątrz, ani do we­wnątrz i musi leżeć w jednej płaszczyźnie z łopatką. Silne przed­ramię (oglądane zarówno z boku, jak i z przodu) zupełnie proste aż do stawów stopy. Staw nadgarstkowy widziany z przodu jest prosty. Widziany z boku jest nieco podany ku przodowi.
Wady kończyn przednich. �okcie wykręcone na ze­wnątrz lub do wewnątrz; w pierwszym wypadku jest to zazwyczaj następstwem za wąskiej i za płytkiej klatki piersiowej, nogi są wtedy zanadto do siebie zbliżone, a ich dolna część z tego powodu rozchodzi się na zewnątrz. Odwrotnie, na zewnątrz wykręcone łokcie skręcają stopę i palce do wewnątrz. Widoczne zgięcie w sta­wie skokowym wskazuje na małą siłę i jest połączone z wyciąg­niętymi palcami. Również jest wadą, gdy prosta linia nóg odchyla się od stawu skokowego do wewnątrz albo na zewnątrz (postawa francuska). Wadą jest też oczywiście odgięcie stawu nadgarstko­wego ku przodowi.
Kończyny tylne. Uda szerokie i muskularne. Goleń silna i długa. Przepisową postawę nóg mamy wtedy, gdy kość biodrowa z jednej strony z miednicą a na drugim końcu z kością piszczelową oraz ta w stawie skokowym ze stopą tworzą niezbyt rozwarte kąty. Stawy skokowe oglądane z tyłu powinny tworzyć prostą linię, nieodgiętą ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
Wady kończyn tylnych. Stawy skokowe zwrócone do siebie, a stopy odwrócone na zewnątrz lub odwrotnie — stawy skokowe są od siebie bardzo odległe. Nieestetyczne są też kąty za mało rozwarte.
Stopy. Okrągławe, nie skręcone ani do wewnątrz, ani na zew­nątrz. Palce krótkie, wysoko sklepione, dobrze stykające się (zamknięte). Pazury krótkie, silne, możliwie ciemne.
Wady stopy. Wyciągnięte palce, palce przegięte i długie (zajęcze), skręcone do wewnątrz lub na zewnątrz. Piąty palec osa­dzony wyżej. Za długie pazury.
ChĂłd. DĹ‚ugi, lekko elastyczny. Krok krĂłtki, nieswobodny jest wadÄ….
Owłosienie. Sierść bardzo krótka, gęsta, gładko przylegająca i błyszcząca. Sierść za długa i tępa (wskazująca na złe odżywienie i nieodpowiednie pielęgnowanie) jest wadą.
Maść. a) Dogi pręgowane. Tło jasno-złoto-żółte, aż do soczysto-złoto-żółtego zawsze z silnymi czarnymi pręgami. Nie wskazane są małe, białe znaki na piersi i palcach jak również jasne oczy i pazury. Także tło srebrzystoniebieskie, zamazane pręgowa-nie, biała strzałka na czole, biała obroża na szyi, białe skarpetki i biały koniec ogona są wadą. Dogi z takimi białymi znakami nie otrzymują premii.
Dogi żółte. Barwa jasno-złoto-żółta do soczysto-żółto-złotawej; pożądana czarna maska i czerwone pazury. Najlepsza jest barwa złotożółta. Barwa żółtoszara, żółtoniebieska i brudnożółta jest słabiej oceniana. Białe znaki na piersi i palcach są uważane za wadę.
Dogi błękitne. Barwa możliwie czysto stalowobłękitna bez żadnych nalotów czarnych lub żółtych. Błękitne dogi mogą mieć jaśniejsze oczy. Żółto albo czarnobłękitna barwa, jasne lub szkliste oczy są wadą. Białe znaki stanowią taką samą wadę jak u dogów pręgowanych.
Dogi czarne. Sierść czarna, błyszcząca, oczy czarne. Naloty barwy żółtobrunatnej lub błękitnoczarnej i jasne oczy są wadą. Dogi z wybitnymi białymi znakami należy oceniać niżej przy premiowaniu. Białe znaki na szyi, piersiach i łapach mogą być to­lerowane. Natomiast biała łysina, obręcz na szyi i wysokie skar­petki wykluczają od premii.
e) Dogi plamiste (arlekiny). Tło czysto białe z nie­równomiernymi, poszarpanymi czarnymi plamami po całym ciele. Oczy ciemne, jakkolwiek dopuszczalne są i jaśniejsze. Nos czarny, także czarno-plamisty i mięsisto-czerwony. Białe tło z kilkoma dużymi czarnymi plamami, tło błękitnożółte, jasne jak woda i ka­prawe oczy są wadą.
Od premiowania wykluczone są dogi bez żadnego czarnego ry­sunku, albinosy, dogi mające tylko jedną dużą plamę na grzbiecie na kształt płaszcza i białe kończyny, szyję i koniec ogona, porce­lanowe tygrysy z plamami błękitnymi, szarymi, żółtymi lub pręgo-wanymi oraz dogi o umaszczeniu szarym. Dogi głuche i bez wi­docznych jąder nie mogą być premiowane.
Wysokość. U psa powinna wynosić co najmniej 76 cm, lepiej 80 i wyżej, u suki nie poniżej 70 cm, lepiej gdy mają ponad 75 cm.