psy

TERRIERY

Do szakalo-pochodnych względnie potomków Canis familiaris palustris Riitimayer zalicza się również wszystkie duże terriery.
Wszystko co poprzednio powiedziano o pinczerach można by w zasadzie powtórzyć również o terrierach, które są angielskimi kuzynami tej samej rodziny. Dodatkowo tylko należałoby dodać, że rolnik angielski, czy to jako drobny farmer, czy jako ziemianin posiadający duże majątki, w równej mierze oddaje się z zamiłowa­niem polowaniu na lisa czy borsuka i tu nieodstępnymi jego to­warzyszami — o ile nie poluje się par force z ogarami —są ter­riery, niezastąpione jako norniki. W różnych hrabstwach ustaliły się różne typy regionalne, lecz wszystkie one mają tę wspólną ce­chę, że są niezwykle cięte na wszelką zwierzynę, czy to będzie mysz, szczur, lis, borsuk, czy też dzik, a nawet niedźwiedź. Są one i tak je też nazywają w Anglii „prawdziwymi diabłami", które zawsze idą na całego, nie licząc się z niebezpieczeństwem. Rzecz jasna, że takie psy nie zaliczają się do najłatwiejszych w prowa­dzeniu i nie mają dobrotliwości pudla, czy też innego domowego pieska. Inna rzecz, że moda rozpowszechniwszy je po całym świe­cie odebrała im wiele z dawnej ciętości, a często niestety dużo także z wrodzonej inteligencji.
Terrier jest bardzo miłym, żywym towarzyszem człowieka, je­żeli ten ma czas i ochotę, by we wspólnej zabawie przy łowach wykorzystać jego wrodzone talenty.
Anglicy dawniej, tj. nawet do końca ubiegłego stulecia, trzymali większe terriery do swoistego sportu, którym były walki psów, a obecnie odbywają się stale konkursy łapania lub duszenia szczu­rów. Przy tej zabawie psy mogą wykazać swój talent i tempera­ment.
Angielski Kennel klub notuje 19 ras terrierów, które wyliczam kolejno za Leightonem według kraju ich pochodzenia jako an­gielskie, irlandzkie, walijskie i szkockie.